Największy park narodowy w Polsce około 60 tys hektarów, utworzony w 1993roku. Położony w województwie podlaskim. Chroni rozległe, prawie niezmienione torfowiska Kotliny Biebrzańskiej. Charakteryzuje się ogromną różnorodnością gatunków, roślin, zwierząt, ptaków, ekosystemów. Dolina Biebrzy to bardzo ważne miejsce gniazdowania, żerowania i odpoczynku ptactwa wodno – błotnego. Cennym walorem parku jest meandrująca rzeka Biebrza z największym zespołem torfowisk w Polsce – Bagnami Biebrzańskimi. Nazwa rzeki pochodzi od słowa bóbr. Zachowało się tutaj wiele cennych, zagrożonych wyginięciem gatunków. Królem bagien biebrzańskich jest łoś. Raj dla miłośników ptaków. Na terenie parku jest około 270 gatunków między innymi dubelt, głuszec, derkacz, batalion. Na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego znajduje się cenny, zabytkowy, godny odwiedzenie obiekt - carska twierdza Osowiec z XIX w. Nigdy nie zdobyta zwana "rosyjskim Verdun". Twierdza usytuowana w zwężeniu bagien biebrzańskich miała stanowić ochronę szlaku Białystok – Królewiec. W skład twierdzy wchodziły cztery forty: Centralny, Zarzeczny, Szwedzki, Nowy. Obecnie zwiedzać można fort I, na terenie którego znajduje się muzeum Twierdzy Osowiec
Bohoniki niewielka wieś położona w województwie podlaskim, niedaleko Sokółki. Jedna z niewielu miejscowości w Polsce, w której mieszkają Tatarzy. W jaki sposób trafili na Podlasie? Hufce tatarskie przez około 300 lat wchodziły w skład wojsk polskich, zwano ich Lipkami. W XVII wieku podczas panowania w Polsce króla Jana III Sobieskiego podnieśli oni bunt, przeszli na stronę Turków. Powodem był od dawna nie wypłacany żołd. Król rozwiązał problem – nadał im dobra, między innymi na ziemiach kobryńskiej i grodzieńskiej, na których znajdują się Bohoniki i Kruszyniany. Pierwszy meczet w Bohonikach Tatarzy wybudowali w XVIII wieku, spłonął podczas pożaru. Obecny pochodzi z przełomu XIX/XX wieku. Skromna budowla bez minaretu, przykryta kopułą, zbudowana na planie kwadratu. Świątynia podzielona na trzy pomieszczenia: przedsionek, cześć męską i żeńską. Zasadniczym elementem sali modlitw jest mihrab - nisza lub wnęka wskazująca kierunek na Mekke oraz minbar kazalnica. W części męskiej znajduje się galeria wsparta na dwóch słupach - służy ona zwiększenia powierzchni meczetu. W meczecie nie ma żadnego wizerunku, na ścianach są jedynie wypisane wersety z Koranu, na podłodze leżą dywany. Ściany zewnętrzne pomalowane na kolor zielony. We wsi znajduje się cmentarz muzułmański, na którym nadal odbywają się pochówki. Nagrobki ozdobione półksiężycem i gwiazdą, napisy - wersety z Koranu wyryte alfabetem arabskim.
Atrakcją Bohonik jest drewniana, malownicza zabudowa mieszkalna i gospodarcza z końca XIX i początku XX wieku. Obecnie w Bohonikach mieszkają 4 muzułmańskie rodziny. Miejscowość chętnie odwiedzana przez pielgrzymów i turystów. Jedną z atrakcji jest kuchnia tatarska, warto spróbować kołdunów w rosole, pierekaczewnika.
Niewielka wieś położona w powiecie sokólskim, gmina Krynki w pięknej okolicy na Szlaku Tatarskim, nad rzeczką Nietupą.
Tatarzy pojawili się w Kruszynianach w XVII wieku na mocy nadań króla Jana III Sobieskiego. We wsi zapraszamy do zwiedzenia najstarszego w Polsce meczetu oraz mizaru – cmentarza tatarskiego. Drewniany meczet został wybudowany prawdopodobnie w drugiej połowie XVIII wieku lub w pierwszej połowie XIX wieku (dokładna data budowy nie jest znana), na miejscu dawniejszego meczetu. Ślady pierwszego meczetu odnajdujemy w dokumentach z 1717r. Budynek zbudowano na planie prostokąta, od północy ozdobiony jest dwiema wieżyczkami, które zwieńczono hełmami z półksiężycem na szczycie. Posiada dwa wejścia oddzielne dla kobiet i mężczyzn. Cały meczet jest otoczony półmetrowym murem. Wnętrze podzielone na dwie części – oddzielnie dla kobiet i mężczyzn. Tuż za świątynią znajduje się stary bardzo zadbany cmentarz tatarski – mizar. Napisy na nagrobkach są czytelne, wszystkie zwrócone na wschód. Kruszyniany charakteryzują się przede wszystkim zróżnicowaniem kulturowym i religijnym mieszkańców, ale również piękną okolicą. Bez problemu można tu spotkać ludność tatarską, co dostarcza okazji spróbowania niezwykłej kuchni tatarskiej, np. kołduny, pierekaczewnik, trybuszki. Kompleks terenowy „U Dżennety” umożliwia także bliższe zapoznanie się z kulturą tatarską, można tu zwiedzić prawdziwe jurty, a co roku w sierpniu jest tu organizowany Festiwal Tradycji i Kultury Tatarów Polskich. Kruszyniany są miejscem wartym odwiedzenia. Ciekawa i już rzadko spotykana architektura domów zachęca do obejrzenia i uwiecznienia na zdjęciach.
Miasteczko położone na terenie Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej, nad malowniczą rzeką Supraślą. Czyste powietrze, mikroklimat, złoża borowiny sprawiły że posiada ono status uzdrowiska. Obecnie liczy około 4,5 tys mieszkańców. W 1501 zostali sprowadzeni do Supraśla mnisi prawosławni, dzięki fundacji wojewody nowogródzkiemu powstał monaster. Stał się on ważnym ośrodkiem religijnym i kulturalnym ziem ruskich Zakonnicy zgromadzili bogatą bibliotekę z cennymi drukami i rękopisami najsłynniejszy z nich to Kodeks supraski z XI-XII w. W XVII uruchomiono przyklasztorną drukarnię, drukowano książki w języku polskim, łacińskim, rosyjskim. Supraśl w XIX w. był siedzibą biskupstwa unickiego, w wyniku działań wojennych 1915 roku mnisi prawosławni opuścili monastyr zabierając słynną ikonę Matki Boskiej Supraskiej.
Podczas II wojny światowej Niemcy zniszczyli znajdującą się na terenie monasteru cerkiew. Dzięki staraniom mnichów prawosławnych cerkiew odbudowano w latach 80- tych XX wieku. Monaster zwrócono kościołowi prawosławnemu, w części Pałacu Archimandrytów powstało Muzeum Ikon.
Zabytki Supraśla:
Oddział Muzeum Podlaskiego, mieści się w Pałacu Archimandrytów (przeorów zakonu Bazylianów) na terenie prawosławnego monasteru. Utworzone w 2006 r. interaktywne muzeum prezentujące sztukę sakralną prawosławia. W swojej kolekcji posiada około 1200 ikon z XVIII /XIX. Duża część ikon została przekazana przez celników. W muzeum można obejrzeć ikony związane z Chrystusem, Matka Boską, postaciami Świętych. Najstarsze ikony pochodzą z XVIII w. W oddzielnej sali znajduje się ekspozycja ocalałych unikalnych XVI wiecznych fresków ze zniszczonej cerkwi Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. Podczas zwiedzania obejrzymy film o pisaniu ikon. Wystawa ma charakter multimedialny z oprawą świetlną, muzyczną. Aranżacja wnętrz, nastrój, wszechobecna muzyka cerkiewna, śpiew chóralny przeniosą nas w tajemniczy świat duchowości prawosławnej.
Kraina o nieskażonej przyrodzie, dziewiczych zakątkach. Swym zasięgiem obejmuje tereny w północno-wschodniej Polsce oraz południowo-zachodniej Litwie. Ziemie położone na północ od Biebrzy, na północny wschód od rzeki Ełk oraz na wschód od linii Gołdap – Olecko – Ełk, natomiast na Litwie okolice Mariampola ograniczone od północy i wschodu przez rzekę Niemen. Jeden z najczystszych, najpiękniejszych, najbardziej ekologicznych regionów Polski. Mało zmieniona przez człowieka przyroda, duża lesistość terenu, wspaniały krajobraz. Baśniowa atmosferę tworzą: zróżnicowana rzeźba terenu, liczne wzniesienia, jeziora oczka wodne, duże kompleksy leśne, występowanie unikalnych gatunków roślin i zwierząt. Najcenniejsze obszary przyrodnicze Suwalszczyzny objęto szczególną ochroną poprzez utworzenie Wigierskiego Parku Narodowego i Suwalskiego Parku Krajobrazowego.
Pierwszy w Polsce park krajobrazowy utworzony 12.01.1976 w celu ochrony polodowcowego krajobrazu. Położony na Pojezierzu Wschodniosuwalskim, na terenie gmin Wiżajny, Rutka Tartak, Przerośl, Jeleniowo. Powierzchnia Parku wynosi 6284 ha. Około 60% powierzchni parku stanowią użytki rolne, 10% wody, 24% lasy i zadrzewienia, 4% tereny zabagnione, 2% pozostałe grunty. Najcenniejszym walorem parku jest polodowcowy krajobraz z otwartymi przestrzeniami odsłaniającymi niezwykle bogatą rzeźbę terenu, malowniczymi jeziorami, głębokimi dolinami rzek. Najwyższe wzniesienie Góra Leszczynowa 272 m.np.m najniższe jezioro Postawelek (146 m n.p.m.). Na terenie Parku znajdują się 24 jeziora o powierzchni większej od 1 ha. Cały obszar znajduje się w dorzeczu Niemna, do którego wody doprowadzają dwie rzeki: Czarna Hańcza i Szeszupa. Walory krajobrazu najlepiej podziwiać z Cisowej Góry zwanej „Suwalską Fudżijamą” o wysokości 256 m n.p.m doskonały punkt widokowy na Zagłębie Szeszupy oraz punktu widokowego „Pan Tadeusz” w Smolnikach, którego widać jeziora: Kojle, Perty i Purwin z malowniczymi zatokami, półwyspami i Górą Cisową w tle. Uroki suwalskiego krajobrazu w swoich filmach wykorzystali Tadeusz Konwicki i Andrzej Wajda. To tu nagrywano sceny do filmów „Dolina Issy” i „Pan Tadeusz”.
Największy w Polsce leżący w samym sercu Suwalszczyzny chroniący faunę i florę Polski Północno - Wschodniej. Zróżnicowany obszar pod względem ekologicznym, mozaikowy układ ekosystemów leśnych, wodnych, torfowisk. Centralną część parku stanowi malownicze jezioro Wigry z zespołem jezior. Wokół Wigier położonych jest wiele jeziorek śródleśnych zwanych sucharami. Najcenniejszy zabytek w Wigierskim Parku narodowym to pokamedulski zespół klasztorny nad jeziorem Wigry. Na terenie parku znajduje się nowoczesne, multimedialne Muzeum Wigier. Wigierski Park Narodowy prowadzi działalność turystyczną i edukacyjną. Na uwagę zasługują specjalnie przygotowane ścieżki edukacyjne: Las, Suchary, Płazy, Jeziora, Puszcza. Symbolem parku jest bóbr. Występują tu wilki, rysie, łosie, jelenie, sarny, dziki, borsuki, lisy, jenoty, kuny i wiewiórki. Zaobserwowano 195 gatunków ptaków, głównie wodno-błotnych: kaczka krzyżówka, łyska, perkoz, mewa, rybitwa, gągoł, łabędź.
Mała wieś położona nad jeziorem Studzienicznym, otoczona Puszczą Augustowską. Jej nazwa pochodzi od studzienki. Według legendy woda ze studzienki ma moc uzdrawiającą. Miejsce związane z Matką Boską i legendą związaną z jej objawieniem na dębie. W XVIII w Studzienicznej mieszkał pustelnik Wincenty Murawski. W okolicy znano go jako człowieka pobożnego, dobrego zielarza. Po objawieniu Matki Boskiej zbudował on kaplicę. Obecna murowana w kształcie ośmiokątnej rotundy jest dziełem Ludwika Jeziorkowskiego inżyniera pracującego przy budowie kanału augustowskiego.
Na terenie Sanktuarium znajduje się zabytkowy drewniany kościółek z XIX wieku. Jego wnętrze to dzieło ludowych artystów, charakterystyczne zdobienia z poroży dzikich zwierząt. W murowanej kapliczce, do której prowadzi wąska grobla znajduje się cudowny obraz Matki Boskiej Studzieniczańskiej. 9 czerwca 1999 wizytę złożył w Studzienicznej papież Jan Paweł II, dla upamiętnienia tego faktu na pomoście postawiono mu pomnik.
Położenie nad jeziorem wśród starych dębów i dziewiczej natury sprawia, że do dnia dzisiejszego Sanktuarium przyciąga swoją „magią” wielu pielgrzymów i turystów.
Zespół klasztorny Kamedułów położonym malowniczo na wzgórzu nad jeziorem Wigry z XVII wieku. Za czasów Jagiełły w XV w na wyspie mieściła się pustelnia, w XV w dwór myśliwski. Zakon Kamedułów na wyspę wigierską sprowadził w XVII w król Jan Kazimierz. Mnisi mieli modlić się w intencji odwrócenia klęsk, które spadły na Polskę.
Kameduli okazali się dobrymi gospodarzami terenów, które otrzymali. Wybudowali barokowy kościół klasztor. Budowali młyny, spichlerze, zakładali wsie, założyli w XVIII miasto Suwałki. Kościół i klasztor był wielokrotnie niszczony. Na początku XX wieku rozpoczęto odbudowę. Obecnie możemy zwiedzać barokowy jednonawowy kościół. Wewnątrz jest siedem ołtarzy, utrzymanych w stylu rokokowym (za wyjątkiem kaplicy św. Benedykta ). W podziemiach kościoła mieści się krypta z grobami zakonników. Zachowały się nisze z ludzkimi piszczelami. W 1999 Wigry odwiedził papież Jan Paweł II. Przygotowano dla Niego specjalnie, skromnie urządzone apartamenty, które możemy zwiedzać.
Miasteczko na kresach, nad rzeką Marychą. Założył je na początku XVI wieku Jerzy Grodziński leśniczy przełomski założył miasto nad rzeką Marychą. Na początku XVII właścicielami miasta zostali wileńscy dominikanie.
Warto zobaczyć:
Miasto złożone w XVII przez kamedułów, położone nad rzeką Czarną Hańczą, najbardziej wysunięte na północy – wschód miasto w Polsce. W Suwałkach urodziła się i spędziła dzieciństwo Maria Konopnicka, przy ul. Kościuszki mieści się dom, w którym sie urodziła –obecnie muzeum poświęcone jej postaci
Warto zobaczyć:
Miasto otaczają zespoły koszarowe z XIX. Suwałki to miasto wielokulturowe świadczą o tym kościół ewangelicki, molenna staroobrzędowców, cerkiew na cmentarzu prawosławnym, zespół cmentarzy: katolicki, prawosławny, ewangelicki, żydowski, mahometański, jedyna w Polsce szkoła romska.
Najgłębsze jezioro w Polsce - 108,5 m, powierzchnia 305 ha, długość linii brzegowej 11750 m. Charakteryzujące czystą przejrzysta wodą. Jezioro typu rynnowego z urozmaiconą malowniczymi zatokami i półwyspami linią brzegową. Plaże kamieniste, pokryte głazami. Brzegi prawie całkowicie pozbawione są roślinności brzegowej. Rośliny zanurzone w wodzie tworzą rozległe podwodne łąki. W ich skład wchodzą gatunki roślin typowych dla wód czystych, przezroczystych i głębokich. Na dnie dużo jest rowów, dołów, stromych wąwozów. Płycizny potrafią sięgać do 50 m od linii brzegowej, w innym miejscu brzeg urywa się gwałtownym urwiskiem. Na uwagę zasługuje fauna bezkręgowa jeziora Hańcza, a w szczególności, rzadko spotykany w Polskich jeziorach, zespół skorupiaków chłodno- i tlenolubnych: z rzędu obunogów reliktów polodowcowych, - widłonóg – gatunek charakterystyczny dla rzek syberyjskich w Polsce występujący tylko w jeziorze Hańcza. Z ryb występują: sieja, sielawa, stynka, węgorza, szczupak oraz takie rzadkości jak troć jeziorowa, strzebla potokowa, głowacz białopłetwy, głowacz pręgopłetwy .Ze względu na unikalny charakter jeziora w 1963 roku utworzono tutaj rezerwat wodno-krajobrazowy „Jezioro Hańcza”.
Rezerwat, w dolinie Czarnej Hańczy. Jest to fragment łąki o powierzchni około 0,98 ha, pokryty ok. 10.000 głazów o obwodzie od 0,5 do 8 metrów. Głazy narzutowe przyniósł lodowiec ze Skandynawii, zostały one odsłonięte w wyniku rozmycia przez wody lodowcowe i rzecznolodowcowe ozu bachanowskiego. W wyniku rozmycia wału ozowego. Ił, pył, piasek, żwir, kamyki zostały wypłukane i przemieszczone niżej z prądem wód, pozostały jedynie głazy. Dla ochrony reliktowego krajobrazu polodowcowego, niewielki fragment łąki został objęty ochroną rezerwatową (1972 r.).
Sucha dolina ciągnąca się łukiem około 4 km w kierunku południowym, pod wsią Malesowizna ponownie łączy się z doliną Czarnej Hańczy. Jej dno położone jest ("zawieszone ") na wysokości około 10 m ponad poziomem rzeki. Wisząca Dolina Gaciska jest pięknym przykładem doliny wiszącej. Powstała ona w wyniku działalności wypływających spod lodowca rzek i strumieni w miejscu ich ujścia do dolin i obniżeń wypełnionych martwym lodem. Po wytopieniu się martwego lodu odsłoniło się położone znacznie niżej właściwe dno zagłębienia. Fakt ten spowodował, że dno doliny uchodzącej do tego zagłębienia rzeki lodowcowej, stało się "zawieszone". Zawieszoną dolinę można oglądać z pagórka ozowego w rezerwacie "Głazowisko Bachanowo" lub ze ścieżki „Doliną Czarnej Hańczy”.
Do połowy XVI wieku tereny Smolnik i okolic porastały lasy Puszczy Mereckiej. Początek stałego osadnictwa wiąże się ze smolarzami. Wyrabiali oni z eksploatowanego w tej części puszczy drewna smołę. Za czasów królowej Bony w XVI w kilka bud smolarzy dało początek wsi, która należała do starostwa wiżajneńskiego. W Smolnikach znajduje się stary cmentarz z drewnianą kapliczką z końca XVIII wieku. Obecnie wieś jest miejscowością letniskową, bramą do północnej części Suwalskiego Parku Krajobrazowego. W Smolnikach nie można pominąć dwóch punktów widokowych: na "perłę" SPK - jezioro Jaczno i „U Pana Tadeusza”, z którego roztacza się jeden z najpiękniejszych widoków Suwalszczyzny na jeziora kleszczowieckie o egzotycznych nazwach: Purwin, Kojle i Perty.
Góra Zamkowa w Szurpiłach - jeden z najpiękniej położonych obiektów archeologicznych oraz widokowych na Suwalszczyźnie, wysokości (228,1 m n.p.m.). Z góry rozciągają się zachwycające krajobrazy. Wzniesienie otaczają wody czterech jezior: Tchliczysko, Jeglówek, Jeglóweczek, Szurpiły. Zlokalizowane jest niezwykle malowniczo oraz bardzo dogodnie pod względem obronnym. W jej bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się zalesiona Góra Kościelna i Góra Cmentarna. Za czasów jaćwieskich Góra zamkowa pełniła ważną funkcję osadniczą. Jaćwingowie w okolicach Szurpił pojawili się najprawdopodobniej w IX wieku. Na Górze Zamkowej stanął okazały gród, otoczony podwójną linią wałów. Pogłębiono wąwóz łączący jezioro Tchliczysko z zatoką Jodel jeziora Szurpiły tak aby powstał kanał łączący oba jeziora. Nad wąwozem zbudowano most łączący gród z największą z osad. Całość założenia otoczono wałami oraz wieżami strażniczymi. Góra stanowiła miejsce kultu gdzie palono ofiarne ognie i czczono drzewa. Po upadku Jaćwingów swój zamek na górze mieli Litwini, później był dwór myśliwski.
Określana mianem "Suwalskiej Fudżijamy", "Góry Gulbieniszkowskiej" lub "Góry Sypanej". Według ludowej legendy usypano ją gdy kopano pobliskie jeziora. Nazwa Góry Cisowej pochodzi od rosnącego, podobno, kiedyś na jej szczycie potężnego cisa. Góra o wysokości 256 m n.p.m. jest to moreną czołową o regularnym kształcie. Doskonały punkt widokowy na teren Suwalskiego Parku Krajobrazowego. Stąd rozpościera się rozległa, malownicza panorama na przepiękną dolinę Szeszupy, błękitne jeziora, łąki.
Wieś staroobrzędowców założona przez Rosjan, w XVIII w. Pojawili się na Suwalszczyźnie szukając schronienia przed prześladowaniami w swojej ojczyźnie. Zmuszeni zostali do opuszczenia Rosji po reformie patriarchy Nikona. Dotyczyła ona ksiąg liturgicznych i rytuałów w prawosławnej Cerkwi. Część duchowieństwa i wiernych nie zgodziła się na zmiany. Nastąpił rozłam Kościoła prawosławnego. Raskolnikami (raskoł – po rosyjsku rozłam) nazwano tych, którzy zostali przy starej liturgii i tradycji inne nazwy to staroobrzędowcy i, starowiercami, filiponami. Głównym źródłem ich utrzymania była obróbka drewna, roboty stolarskie i ciesielskie. W Wodzikach możemy zobaczyć jeszcze kilka drewnianych domów, zabudowania gospodarcze i parowe łaźnie oraz drewnianą molennę z 1921 roku zbudowane przez staroobrzędowców . W Wodziłkach można skorzystać kąpieli w tzw. czarnej bani. Budynek takiej łaźni, nie posiada komina, dym z paleniska odprowadzany jest przez okna i drzwi. Stoją one najczęściej przy stawie lub rzece, żeby po rozgrzaniu można było zanurzyć się w wodzie. Obecnie Wodziłki zamieszkuje kilka rodzin staroobrzędowców.
Jedna z największych atrakcji Suwalszczyzny. Początki kolejki sięgają początku XX .Niemcy podczas I wojny eksploatowali Puszczę Augustowską. Zbudowano tor, który transportował drewno do tartaku w Płocicznie. Długość torów osiągnęła 50 km. W latach 70-tych ograniczono ruch na trasie kolejki. W 1991 rozebrano część torowiska, pozostawiono odcinek o długości 27 km. W tym samym roku wpisano go do rejestru zabytków. Kolejka była jedną z najdłużej pracujących leśnych kolejek w Polsce. Torowisko uratowano ale tabor wywieziono. W 2001 r prywatny inwestor we współpracy z Wigierskim Parkiem Narodowym wznowił przewozy. Obecnie kolejka kursuje po 10 kilometrowej trasie Płociczno-Krusznik- Płociczno. Posiada wagony letnie oraz kryte, ogrzewane. Na trasie są przystanki: Binduga, Powały, Bartny Dół, Krusznik, na których pasażerowie podziwiają malownicze jezioro Wigry.
Najczęściej wybierane przez naszych klientów
od 0 zł/os.
od 0 zł/os.
od 250 zł/os.
od 250 zł/os.
od 0 zł/os.
od 0 zł/os.
od 0 zł/os.
od 200 zł/os.
od 0 zł/os.
od 100 zł/os.
Sprawdź ofertę
